خوشا آنان که جانان می شناسد طریق عشق و ایمان می شناسند
بسی گفتیم و گفتند از شهیدان شهیدان را شهیدان می شناسند
- ۱ نظر
- ۲۳ فروردين ۹۱ ، ۲۲:۵۵
برخی
نخبگان زمانی که بخواهند پیرامون موضوع مهدویت و وظایف منتظر صحبت کنند
خواندن دعای ندبه ، دعای عهد و گناه نکردن و ... را بعنوان شاخصه های اساسی
یک منتظر حقیقی بیان می کنند و مدام تکرار می کنند که به معنای حقیقی
منتظر باشیم و البته در تعریف انتظار هم می گویند: عدم رضایت از وضعیت
موجود و شوق وارد شدن به دوران ظهور. دائم گفته می شود امروز ، فردا و
جمعه دیگر و ... و ناگفته نماند که اگر یک روز از عمر دنیا باقی مانده باشد
قائم آل محمد(ارواحناله الفدا) خواهد آمد و دنیا را پر از عدل و داد
میکند.
اما اگر تنها به همین دعا خواندن ها و گریه کردن ها بسنده کنیم شاید بتوان گفت این تحلیل از منتظر نوعی دعوت به انتظار منفی است. که منتظرین را با وعده های امروز و فردایی در دراز مدت دچار کسالت می کنیم.
مگر
نه اینکه ما موظف به زمینه سازی ظهور هستیم. اما متاسفانه در تعاریفی که
گاها برخی افراد از مهدویت ارائه می نمایند جایگاه زمینه سازی ظهور
ناپیداست؟ و اگر هم در این رابطه مطلبی ارائه نمایند کاملا غیر کاربردی و
به دور از عینیت جامعه است.
آیا منظور از زمینه سازی تنها خواندن دعای عهد و دعای فرج است؟[1] در حالی که زندگی ما را دیگران اداره می کنند. و در این اداره کردن ها نه تنها بویی از اسلام و مهدویت به مشام نمی رسد بلکه محور آنها مادیگرایی ، شهوت و گرایش به دنیا طلبی است.
اگر بخواهیم کاربردی تر و عینی تر وارد این موضوع شویم و در این رابطه صحبت کنیم از یک نگاه می توان گفت زمینه سازی ظهور به معنای فراهم آوردن شرایطی است که شیعیان در آن فضا تمرین ولایت پذیری و زندگی برای دوران ظهور حضرت را نمایند. یعنی شرایطی را فراهم کنیم که لااقل شباهت هایی با حکومت حضرت حجت(ارواحناله الفدا) داشته باشد.
اگر اینگونه باشد شهدا به معنای حقیقی کلمه جزء زمینه سازان ظهور هستند. چرا که مقدمه حکومتی را فراهم کردند که به سمت حکومت اسلامی قبل از ظهور در حال حرکت است.
حال اگر بخواهیم از منتظرین حقیقی حضرت باشیم لازم است راه
شهدا را ادامه داده و در جهت ساخت تمدن اسلامی تمام تلاش خود را به کار
گیریم. و البته مقدمه این رفتار عمل به همان برنامه های فردی مانند دعا و
زیارت می باشد. چرا که زیارت اصل در فهم است و اگر اهل زیارت و عبادت
نباشیم به یقین نور فهم از وجود ما خارج می شود. هر چند دارای عالی ترین
مدارج و مدارک علمی باشیم.