بسم الله الرحمن الرحیم
محور، میزان، محک، مقیاس و شاخص کار، ائمه (علیهم السلام) هستند، من و شما در عالم موضوعیتی نداریم، باشیم یا نباشیم، ما نباشیم حتی ممکن است وظایف ما خیلی بهتر و بدون ضعف بدست دیگران انجام شود.
در طریق عبادت خدای متعال ، عبادت بندگان قبول نمی‌شود مگر به حب محمد و آل محمد (ص)، چرا که آنها در عالم موضوعیت دارند.
زمانی که به ما و منافع ما آسیبی می زنند یا اهانتی می کنند کلی پیچ و تاب می‌خوریم ولی وقتی که حقوق و حدود نسبت به معصومین رعایت نمی شود حرفی برای گفتن نداریم، بعد هم ادعای محبت و نوکری آنها را می‌کنیم.
اما آنها به دلیل کرمشان، عمل ناقص ما را هم ندیده می‌گیرند و قبول می‌کنند. با اینکه می دانند جنس آن بدل است اما خریداری می کنند، مخصوصاً درباره توسل به حضرت سید الشهداء، چرا که خدای متعال عمل با ریا را قبول نمی‌کند اما در مورد سید الشهدا (بنا به بعضی روایات) می‌گوید بد آن را هم خریداریم.
روایتی نقل می‌کنند و می‌گویند حتی اگر اخلاص هم نباشد خدای متعال عبادت برای سید الشهدا را قبول می‌کند.
در روضه توجه انسان به حاجت خود نیست بلکه به خود مصائب است و اگر توجه به مصائب و حالت تحقق پیدا کند، خدای متعال هر چه مصلحت باشد را تفضل می‌کند. چرا که اهل بیت اسماء تکوینی و اسماء حسنای الهی هستند.
در ماه مبارک رمضان، توسل و استغفار، از جمله چیزهایی است که باید مورد توجه قرار بگیرد چرا که استغفار و حجت خدا چیزی است که خود خدا برای آنها احترام ویژه ای قائل است و می فرماید: «وَمَا کَانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَأَنتَ فِیهِمْ وَمَا کَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یَسْتَغْفِرُونَ » (و اما خدا بر آن نیست که آنها را عذاب کند تا تو در میان آنها هستى، و خداوند عذابکننده آنها نیست تا آنها استغفار مىنمایند)
با دعای قرآنی «وقُل رَبِّ أدخلنی مُدخل صدق»[1]داخل در روضه شویم ؛ این دعا با لفظ «قل» آمده، یعنی هم دستور وقوع دارد و هم تقاضای راست گفتن و با صدق وارد شدن در اعمال و با صدق خارج شدن که حتماً این کار هم نمی‌شود «الا سلطان نصیر» که وجود مقدس حضرت ولی عصر (عج) است از طرف خدا.
